Rozdział 11

Zamknęłam oczy . Nagle kroki ucichły. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że ktoś podbiegł do tego mężczyzny i uderzył go pięścią w twarz. Mężczyzna upadł i ktoś podbiegł do mnie. Był to Niall.

- Wszystko w porządku ? – spytał troskliwie.

- Tak.- odpowiedziałam.

- Możesz wstać ? – spytał.

- Nie bardzo. Chyba skręciłam kostkę – powiedziałam. Niall podniósł mnie i zaniósł do samochodu.

Szybko ruszył z parkingu .

- Niall, trzeba powiedzieć reszcie, że jedziemy- powiedziałam

- Nie martw się o to. Zadzwonie do nich.

Gdy dojechaliśmy do domu  Niall położył mnie na łóżku. Zabandażował moją kostkę i przemył wodą utlenioną otarcia.  Podziękowałam mu i zasnęłam. Rano obudziły mnie głosy. Gdy wstałam zobaczyłam , że reszta dopiero co wróciła z imprezy.

- Ej czemu tak szybko wyszliście?- spytała Nina.

- I czemu Ola śpi w salonie?- spytał Liam.

- Oj musiało się dziać – powiedział Harry ruszają brwiami.

- Przestańcie- powiedziałam i opowiedziałam im wszystko co się wczoraj zdarzyło.

-  Miałaś szczęście- powiedziała Alice .

- A no właśnie Niall, jeszcze ci nie podziękowałam- powiedziałam patrząc na blondyna.

- Nie ma sprawy – odpowiedział uśmiechając się.

- Niall możemy porozmawiać? – spytała Alice.

- Alice nie! – krzyknęłam. Bałam się , że znów zrobi coś głupiego.

- Spokojnie. –powiedziała dziewczyna i popatrzyła na Niall’a.

- Jasne – odpowiedział chłopak.

 Poszli do pokoju na górze i nie wychodzili przez jakieś pół godziny. Gdy wreszcie zeszli na dół byli uśmiechnięci .

- Alice? Niall? Czy ja o czymś nie wiem – spytałam.

- Po prostu wszystko sobie wyjaśniliśmy – odpowiedziała moja kuzynka.

Nie próbowałam nawet wyciągnąć od niej o czym naprawde gadali bo wiedziałam, że i tak mi nie powie. Od ich rozmowy Niall chodził jakiś zamyślony. Byłam bardzo ciekawa co się działo miedzy nim a Alice.

- Czy ty i Niall…- spytałam Alice.

- No coś ty. Nigdy w zyciu- odpowiedziała zanim dokończyłam pytanie.

- Ale przecież… To o czym rozmawialiście ?

- Mówiłam już , że po prostu wszystko sobie wyjaśniliśmy . Przeprosiłam go za tamto wczoraj i podziękowałam za to, że cię uratował. – odpowiedziała.

- No dobra niech ci będzie.

Zeszłam na dół. Moja kostka już nie bolała.

- Idę do sklepu. Chcecie coś? – spytałam chłopców.

Nagle wszyscy zaczęli mówic co chcą i nie mogłam się połapać. Wyłapywałam tylko pojedyncze słowa takie jak : Marchewki, Twix, Żelki.

-Spokój!- krzyknął Liam.

- Pójdę z tobą –powiedział Niall ubierając buty.

Gdy wyszliśmy z domu jakaś dziewczyna podbiegła do Niall’a.

- Mogę prosić o autograf? – spytała dziewczynka.

-  Oczywiście. Jak masz na imię ? – spytał Niall.

- Lucy –odpowiedziała.

Niall podpisał jej płytę .

- Zdjęcie też? – spytał. Podobał mi się sposób w jaki traktował swoich fanów. Bardzo ich kochał.

Dziewczynka pokiwała głową. Odsunęłam się, żeby nie wejść im w kadr.

- Ty tez chodź – powiedziała Lucy.

- Ja? – spytałam zdziwiona .

- Tak . W końcu jesteś dziewczyną Niall’a. – odpowiedziała Lucy.

- Co? Nie ja nie jestem jego dziewczyną.

- Przecież widzę jak on na ciebie patrzy – powiedziała dziewczynka i pociągnęła mnie za ręke.

Popatrzyłam na Niall’a . Zrobił się cały czerwony. Lucy podziękowała nam i poszła do rodziców.

Niall nie odezwał się ani słowem , ja też nie. Gdy doszliśmy do sklepu jakiś facet krzyknął:

- Ludzie Niall Horan!

Dookoła zbiegła się gromadka fotoreporterów.

- Czy to twoja dziewczyna? – spytała kobieta.

Nie odpowiadaliśmy im na żadne z zadanych pytań. Niall zaczął przepychać się przez ludzi. Ja też próbowałam , ale otoczyli mnie i robili zdjęcia zadając pytania dotyczące mnie i Niall’a.

Popatrzyłam na blodyna ,który stał już w drzwiach sklepu i szukał mnie wzrokiem. Gdy mnie zobaczył przepchnął się przez tłum , jedną ręką chwycił mnie w talii, a drugą odpychał ludzi z gazet. Gdy weszliśmy do sklepu zakręciło mi się w głowie.

- Przepraszam- powiedział Niall i mnie przytulił.

- Przecież to nie twoja wina – odpowiedziałam i skierowałam się w stronę stoiska ze słodyczami.

Zrobiliśmy zakupy i postanowiliśmy wrócić parkiem.

- Usiądziemy? –spytałam Niall’a wskazując jedną z ławek. Nogi mnie już bolały i chciałam chwilę odpocząć.

Niall pokiwał głową i usiadł. Siedzieliśmy tak jedząc żelki.

Nagle chłopak zapatrzył się w jeden punkt i w oczach stanęły mu łzy.

- Coś się stało?- spytałam.

- Po prostu przypomniało mi się jak przychodziliśmy tu gdy byliśmy razem. Dotarło do mnie jak bardzo cię zraniłem. Nie chciałem.- powiedział i popatrzył się w moje oczy.

Byłam bliska płaczu.

- Niall nie mówmy już  tym. To już nie ważne – powiedziałam i złapałam go za rękę.

- Właśnie to jest ważne. Alice miała rację. Po prostu na ciebie nie zasługiwałem.   Nie wiesz nawet jaką ochotę mam cię przytulić…- nie dokończył. Zakrył twarz w dłoniach.

- Niall –powiedziałam. Chłopak popatrzył na mnie i wtedy…..